Vreemde Mysteries

In de tempel van farao Seti I is een ongebruikelijke sculptuur ontdekt dat elementen laat zien die erg doen denken aan moderne voertuigen zoals vliegtuigen en helikopters (Foto 2 t/m 5).

De tempel van Seti staat in het midden van Egypte, in Abydos aan de Nijl. Deze tempel zou rond 1300 v. Chr. gebouwd zijn. Op een van de balken die het dak ondersteunen is recent een deel met hiëroglyfen te voorschijn gekomen. Maar het merkwaardige is dat enkele van deze tekens een duidelijke overeenkomst vertonen met moderne voertuigen. Het meest opvallend is de helikopter die exact gelijk is aan de moderne ‘sky crane’, een vrachthelikopter die grote voorwerpen zoals containers of zwaar militair materieel kan optillen. De andere tekens zijn iets minder eenduidig maar doen denken aan een tank of onderzeeboot. De staartvin in combinatie met de vormgeving is onmiskenbaar een element dat aantoont dat het hier om voertuigen gaat.

Maar Egyptologen zijn er van overtuigd dat deze tekens tot stand zijn gekomen door wijziging van oudere tekens. Een belangrijke aanwijzing hiervoor zijn de hiëroglyfen in een van de andere gangen van dezelfde tempel die gemakkelijk in de genoemde voertuigen om te vormen zijn.

Helaas bevinden de voertuigen-tekens zich op 3 meter hoogte waardoor de mechanische bewerking niet goed vast te stellen is. En voor zover bekend, is er geen technisch onderzoek gedaan waarin de eventuele 'restauratie' eenduidig is vastgesteld.

De mythologieën over de hele wereld staan vol met verhalen waarin goddelijke wezens zich over grote afstanden verplaatsten, en door de lucht vlogen (zie bv. Deel-IV, H.3) Mochten deze tekens authentiek blijken te zijn, zien we hier dan een, bijna fotografische, weergave van die prehistorische voertuigen?

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

Een wel heel erg mysterieus voorwerp dat de geschiedenis op de kop plaatst, is het zogenoemde Antikythera mechanisme. Het is een soort klok dat nu tentoongesteld staat in het Grieks Nationaal Museum in Athene. Deze klok in 1900- 1902 door sponsduikers gevonden voor het kleine eiland Antikythera dat tussen Griekenland en Kreta in ligt. Het wrak waar het voorwerp werd gevonden zonk in 65 v. Chr. +/- 15 jaar.

Wat het zo mysterieus maakt is dat de mechanica, en waar de klok voor diende, typische 18-de eeuw technologie is – niet iets van vóór Christus! Alle metalen delen van de machine lijken uit één enkele plaat brons van laag tin gehalte gemaakt te zijn; geen van de onderdelen zijn gegoten, of van een ander metaal. Uit inscripties (in het Oudgrieks) op de voorplaat van de klok is af te leiden dat de klok uit de eerste eeuw voor Christus stamt. Het is een astronomische klok waarmee de zonsopgang en ondergang, alsook maanstanden aangegeven konden worden. Dit alles betekent dat tenminste 1800 jaar eerder dan we dachten, de Grieken – of iemand die zich uitdrukte in het Oudgrieks – al het technologische niveau bereikt had dat wij driehonderd jaar geleden bereikten.

Wat het nog vreemder maakt is dat er geen enkele andere klok bestaat die op deze klok lijkt, zelfs niet een eenvoudiger klok. En dat is vreemd want als het algemene technologie geweest zou zijn in de eerste eeuw voor Christus, waarom zijn er dan niet meer exemplaren gevonden? Het zou voor de Grieken en Romeinen een zeer belangrijke technologie zijn, maar er is geen enkele aanwijzing dat zij hierover beschikten. Daar het schip dat deze klok vervoerde op weg was van Rhodos en Cos en zonk bij Antikythera, mag je aannemen dat het op weg was naar Rome. Als het was aangekomen zou het zeker de macht van Rome versterkt hebben.

Dus blijft de vraag: wie was in staat een dergelijke complexe machine te maken? Zo maar, vanuit het niets, zonder voorafgaande kennisontwikkeling?

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

Aramu Muru is een van de vreemdste oude structuren in de wereld. Het ligt verborgen in het ruwe bergachtig Hayu Marca gebied in Peru, ongeveer 35 km van Puno aan het Titicacameer. Het werd pas kort geleden ontdekt, in 1996, ofschoon de lokale bevolking natuurlijk van het bestaan wel op de hoogte was. Zij noemen het de “Poort naar de Goden”, of de “Poort naar de Hemel”.

Uitgehakt uit een rots lijkt het op een hoge façade – ongeveer 7 meter hoog en 7 meter breed – die de rots erboven torst. In het midden van de façade is een kleine nis – ongeveer 1,5 meter breed – wat suggereert dat het een deur voor mensen is, maar er is niets dat er op wijst dat het een echte deur is die kan worden geopend.

Vanuit een technisch oogpunt gezien lijkt het onzinnig. Op een vreemde plaats creëerde men in behoorlijk hard rotsgesteente een absoluut nutteloze sculptuur. Indien men dit tot stand bracht met hameren dan was dat een langdurig en zeer inspannende bezigheid.

Maar eigenlijk lijkt het helemaal niet op hameren. Werd het gesteente eerst zacht gemaakt? (Deel-II, H.11)

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

Het beroemde complex van Angkor Wat in Cambodje is op vele plaatsen beschreven waardoor ik me hier slechts op een enkel facet richt.
De gebouwen en sculptures zijn opgetrokken uit een steensoort die lateriet heet: een sponsachtig, ijzerhoudend gesteente dat hard wordt bij langdurig contact met de openlucht volgens National geographic Magazin van juli 2009. 
Maar bij een bezoek aan Angkor Wat was het Willem Fernee opgevallen dat er her en der stenen lagen, soms argeloos tussen andere stenen, soms bewust geplaatst, die een heel ander uiterlijk hadden en deed denken aan basalt. Deze blokken hebben merkwaardige bewerkingssporen: ronde gaten, rechthoekige gaten en sleuven alsof die eruit gefreesd zijn. Dit type bewerking is ook te zien in Egypte en Peru. Wat betekent dit? Zo maar een toeval? Of waren er overzeese contacten?
En als het basalt is, dat kennen we alleen maar in (kei)harde vorm, en dan doemt de vraag op, wie was in staat om dit zo te bewerken en waarom?

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

Ten zuiden van het dorpje Asini in de Peleponese bevindt zich een mysterieuze rotsformatie. Omringd door water van de Middellandse zee lijkt het een prehistorisch uitkijkpost te zijn, maar de megalithische constructies wijzen naar een belangrijker doel. Vanaf de kustweg is het eerste wat de bezoeker tegenkomt een ogenschijnlijk zinloze muur tegen de rotswand, waarvan alle stenen zonder cement perfect ineen passen. Aan de oostzijde bevind zich zelfs een vijftien meter hoge wand waarin verticale groeven zijn gefreesd, zo lijkt het. Aan de westzijde is een grote spelonk, onbereikbaar hoog, opgevuld met een muur welke op dezelfde wijze is geconstrueerd. Perfect passende stenen, zonder cement aaneengevoegd. Deze muur ondersteund een hoger liggend plateau. Welke hightech aannemer is hier bezig geweest? (Deel-I, H.3)

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

In het zuiden van Egypte, op de oever van de Nijl bij Aswan, bevindt zich een van de vreemdste raadsels uit de oudheid, een zeer oude steengroeve. Te midden van de vreemde haksporen die het hele gebied karakteriseren, ligt een enorme obelisk. Rondom is een diepe gleuf uitgehakt zodat het profiel van de obelisk duidelijk herkenbaar is, maar de onderzijde zit nog vast aan de rotsbodem. Kennelijk is de obelisk nooit afgemaakt en men vermoedt dat de scheur die duidelijk zichtbaar is, hiervan de oorzaak is. De obelisk ligt diep in de rotsmassa met weinig tot geen manoeuvreerruimte rondom. Het is dan ook een raadsel hoe men deze gigant uit de groeve had kunnen halen als het al gelukt was deze onbeschadigd af te maken. De obelisk is van graniet, een van de hardste steensoorten. Het is dan ook moeilijk voorstelbaar hoe werkers in de smalle gleuf in staat waren de obelisk uit te hakken. Gebruikte men hiervoor diorieten hamers? Ooit is hiermee door Lehner een proef gedaan, zonder resultaat.

De vreemde haksporen die hier te zien zijn doen de bezoeker verbazen. Het zijn geen haksporen van een pikhouweel of steenhamer. De sporen lijken op de afdruk van een kolenschep in de sneeuw, maar dat zou betekenen dat de harde rots hier ooit (relatief) zacht was. Exact dezelfde type sporen treffen we ook in Peru aan, bijvoorbeeld bij Ollantaytambo. Zou er met dezelfde techniek gewerkt zijn, 12000 km uiteen, en 3000 jaar uiteen?

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

Nergens ter wereld staan er zoveel monumentale obelisken zo dicht bijeen als in Axum in Ethiopië. Het zijn giganten die meer dan 20 meter lang zijn. De grootste reikt tot 24 meter maar ligt in 3 stukken gebroken op de grond. Het vermoeden is dat deze 160 ton zware obelisk bij het oprichten neergestort is. Deze grote obelisken staan op een veld in het stadje Axum bijeen, maar in de omgeving staan er nog veel meer al zijn die minder lang en minder spectaculair gedecoreerd. De grote obelisken zijn allen zo vormgegeven dat het lijkt alsof er onderin een toegangsdeur is, soms zelfs voorzien van een hendel, en etages met ramen. Maar dit alles is slechts schijn. Het zijn valse deuren en ramen.

Een van de reusachtige obelisken werd in 1937 door het Italiaanse leger meegenomen naar Rome. Na jarenlang touwtrekken tussen Ethiopië en Italië werd de obelisk in 2005 teruggebracht naar Axum.

Voor zover bekend staan de obelisken er al heel lang. De officiële leer is dat we daarvoor terug moeten gaan naar de 4de eeuw na Christus maar het bijzondere is dat deze obelisken geen enkele decoratie bevatten die de ouderdom of oprichter verraden. Om er dan toch maar een verklaring voor te geven worden de grote obelisken – of stela zoals ze meestal worden aangeduid – toegeschreven aan een koning, en de kleinere aan edelen. Maar als we er met een technisch oog naar kijken valt iets bijzonders op. De ramen en deuren zijn zo scherp gestoken dat er geen sprake van kan zijn dat deze vormen uitgehakt. Het gaat hier om nefeline syeniet, gesteente dat lijkt op graniet en dat vermoedelijk uit de westelijk van Axum gelegen steengroeven komt. Hoe hadden die technologisch primitieve koningen dat in die tijd moeten doen, al hadden ze ijzeren gereedschap gehad. Het lijkt er veel meer op dat deze structuren met een pleistertechniek zijn aangebracht.

Een ander aspect is dat de obelisken op speciaal ontworpen bunkers staan. Natuurlijk zegt men nu dat dit graven zijn, maar is dat zo? Een stela, staande op zo’n bunker, doet veel meer denken aan een raket op een lanceerplatform. Is dat wat de koningen gezien hebben en dat spectaculair gebeuren hebben willen gedenken? De Axum obelisken zouden gedenktekens zijn op grafmonumenten van koningen en edelen maar er is geen enkele aanwijzing dat dit inderdaad zo is. De grote obelisken staan op bunkers die doen denken aan lanceerplatforms.

De scherp gestoken decoraties kunnen onmogelijk met hamer en beitel zijn uitgehakt. Er lijkt een pleistertechniek te zijn toegepast. Het is een raadsel hoe men de uiterst zware obelisken heeft opgericht. De 160 tonner heeft het niet gehaald en is neergestort (Deel-IV, H3)

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

Baalbek in Libanon is een van de meest mysterieuze plaatsen op aarde. Hier in het hart van Libanon, bewerkten steenhouwers in de oudheid de grootste en zwaarste stenen ter wereld. Later bouwden de Romeinen er tempels bovenop. Maar daaronder vinden we blokken van ongeveer 10 meter lengte, 5 meter hoog en 3-4 meter diep. Ze wegen meer dan 450 ton per stuk. Negen blokken zijn aan de noordzijde zichtbaar, negen aan de zuidzijde en zes aan de westkant. Er zijn zelfs nog 3 grotere blokken bovenop deze megalieten, die elk meer dan 1000 ton wegen. Deze worden Trilithons genoemd.

Een nog beroemdere steen ligt in een steengroeve vlak in de buurt. Het is de grootste van allemaal, en weegt ongeveer 1200 ton. Dit is de grootste bewerkte steen in de wereld. De steen is niet af en ligt voor een deel nog in de grond.

Het mysterie is dat zelfs nu nog nauwelijks machines bestaan die in staat zijn zo’n blok op te tillen, te transporteren en in positie te leggen op zo’n beperkte ruimte. En vanzelfsprekend is het ondenkbaar dat men dit in de oudheid wel even met handkracht en touwen gedaan zou hebben. Het is duidelijk dat geen mens dit ooit gedaan kan hebben.

Waarom zulke megalieten werden gemaakt moet nog steeds beantwoord worden. Ook is de precieze datering onbekend. Het enige dat zeker is, is dat geen van de oorspronkelijke bewoners, zoals de Romeinen, ooit geclaimd hebben dat zij deze megalieten gemaakt hebben. Het moet daarom honderden, zoniet duizenden jaren ouder zijn dan de Romeinse tempels.

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

In 1936 werd in Khuyut Rabuah bij Bagdad een ongewoon voorwerp opgegraven. In een archeologische opgraving vond men een mysterieuze pot of vaas die naar schatting dateert uit een periode tussen enige honderden jaren voor Christus tot enige honderden jaren na Christus.

De Bagdad batterij is een 15 cm hoge kruik met een deksel van asfalt. Een ijzeren (geoxideerde) staaf steekt in het midden naar binnen, en wordt omgeven door een 9 cm lange koperen cilinder met een diameter van 26 mm. Wanneer de kruik gevuld wordt met een of andere elektrolyt, zoals citroensap of azijn, dan is het in staat een elektrische spanning van ongeveer 1 volt te leveren. De batterij is echter te klein om enig vermogen te leveren. Daartoe zouden er tientallen van deze batterijen aaneengeschakeld moeten worden.

De overeenkomst met de eerste batterij zoals die in 1867 is uitgevonden door de Fransman George Lechanché, is treffend. Die bestond ook uit een pot met een negatieve (koolstof) en een positieve (zink) elektrode, van elkaar gescheiden door een elektrolytische vloeistof.

Deze batterij bevond zich in het Nationaal Museum in Bagdad, maar het is twijfelachtig of dat het daar nog is na de plundering in 2003.

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

Op de zeebodem van de Sargasso Zee voor de kust van het eiland Bimini in het noorden van de Bahamas, bevindt zich een constructie van enorme megalieten. De enorme afmetingen doen ogenblikkelijk denken aan de megalithische muren van Sacsayhuaman  bij Cusco in Peru, maar hier liggen ze diep begraven in het zand van de zeebodem. Als het inderdaad net zo’n constructie is geweest die ooit op vaste land heeft gestaan, dan moet het meer dan 10000 jaar oud zijn want in die tijd lag de zeebodem van het Caribische gebied veel hoge dan nu. Zou het een overblijfsel van Atlantis kunnen zijn? De stenen vormen samen een kenmerkend patroon dat doet vermoeden dat het ooit om een haven ging. Maar er zijn ook argumenten die in de richting wijzen van een normaal natuurverschijnsel.

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

“Waren de goden hier aan het golfen?”, kan je jezelf afvragen als je op vakantie zou zijn in Costa Rica. Vreemde hard stenen ballen liggen overal. Het hele land is er mee bezaaid. Die bollen zijn gemaakt van harde steen, veelal graniet, en hebben in de meeste gevallen een vrijwel exacte kogelronde vorm. Er zijn kleine bollen, maar de grotere hebben een diameter van wel meer dan 2 meter, en wegen luttele tonnen. Tegenwoordig zijn veel bollen van hun oorspronkelijke plaats verwijderd en naar parken en tuinen gebracht om als decoratie te dienen. Het is daarom niet meer mogelijk om de oorspronkelijke onderlinge positionering ten opzichte van elkaar te onderzoeken. Bovendien zijn veel bollen door schatzoekers beschadigd omdat men geloofde dat de bollen goud of andere waardevolle zaken bevatten. Het nut en noodzaak van deze mysterieuze bollen is volstrekt duister. Ook de wijze waarop deze bollen gemaakt zijn blijft een raadsel. (Deel-III, H.16)

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

Borsippa of 'Birs Numrud' is een ruïne van een ziggoerat, ongeveer 15 km van de stadstaat Babylon in Irak verwijderd. De overblijfselen van de ziggoerat zijn nog steeds 47 meter hoog. Het bestaat uit 6 onderscheiden terrassen, elk 7 meter hoog, elk gewijd aan een verschillende planeet.

In de oudheid was dit de plaats van de Ezida tempel, die was gewijd aan de god Marduk en voordien aan de god Nabu.

De zuidwestelijke heuvel, Birs genaamd, is de meest opvallende en markante ruïne van geheel Irak. Bovenop een heuvel van meer dan 30 meter hoog staat een puntvormige massa van verglaasde steen, die tot beneden aan toe gespleten is, over een lengte van 14 meter. Hier overheen ligt een enorme massa van gesmolten stenen, sommige wel 5 meter in diameter, alsook enkelvoudige geëmailleerde stenen die de naam van Nebuchadrezzar dragen. in de lengte gedraaid, gekromd en gebroken, klaarblijkelijk als gevolg van een extreme hitte.

Talloze beschreven kleitabletten werden er tijdens archeologische opgravingen gevonden die nu in het Brits Museum liggen, en waarop staat dat Nebuchadnezzar de reeds verwoeste plaats probeerde te restaureren.

Het mysterie is hier de intensiteit van de vernietiging, want gesmolten steen kan alleen worden gerealiseerd door een vuur dat beduidend hoger is dan 1100 C, wat in open lucht een onmogelijkheid is met normale middelen. We kennen verglazing in open lucht alleen als gevolg van een atoomexplosie, of als gevolg van het inslaan van een komeet maar dat laatste kan in het geval van Borsippa worden uitgesloten. Om het maar een verklaring te geven gelooft men dan maar dat de bliksem is ingeslagen maar dat is al helemaal onmogelijk.

Wie of wat veroorzaakte deze extreme hitte dat de tempel deed smelten? (Deel-II, H.6)

naar Mysterie                        naar HOME                       naar boven



Stel je eens voor dat je opperhoofd bent van een stam. Je vindt jezelf heel erg belangrijk. En om aan jouw verplichtingen aan jouw god te voldoen weet je jouw volk ervan te overtuigen dat er een piramide gebouwd moet worden. Je wil alle eerdere pogingen van voorgangers om een piramide te bouwen overtreffen dus deze piramide moet 290 bij 255 meter worden en een hoogste niveau – je bent van plan de piramide in vierlagen te bouwen – wordt ongeveer 28 meter.

Jouw mensen zijn diep gelovig en volgen jou in je visie, maar hoe zet je zo’n onderneming op? Hoeveel werkkrachten zijn er nodig? Hoe lang gaat het duren? Zal het klaar zijn voordat jij komt te overlijden? Zelfs de gezondste leden van jouw volk worden toch niet ouder dan 60 jaar. En dus begin je wat berekeningen te maken, en om alles enigszins doenlijk te houden beperk je jouw idee tot het bouwen van een ‘simpele zandpiramide’. Zand kan gemakkelijk worden getransporteerd in manden. Elke mand zal gemiddeld 5 liter zand bevatten, en een werkman zal ongeveer 10 manden per minuut kunnen vullen, denk je.

Na een hoop hoofdpijn van het rekenen ben je er zeker van dat het volume van jouw toekomstige piramide 1,7 miljard liter zand omvat. Hoe ga je nu zo’n enorme hoeveelheid zand opstapelen? Je bent erg optimistisch over jouw kansen in het leven maar je durft toch niet te rekenen op meer dan 20 jaar om de piramide af te maken. Je wil er toch ook nog een paar jaar van kunnen genieten als hij klaar is. Dus dat zijn ongeveer 10 miljoen minuten om de 1,7 miljard liter zand te verplaatsen, dus ongeveer 160 liter per minuut, 24 uur per dag, dag-in-dag-uit.

Vanwege de afmetingen van de piramide heb je al bedacht dat de gemiddelde afstand van de piramide tot de steengroeve zeker 2 kilometer gemiddeld zal zijn en als je om de meter een werker neerzet om de manden door te geven dan heb je 6000 arbeidskrachten nodig in lange parallelle rijen. Maar je wilt ze natuurlijk ook wat rust gunnen en tijd om andere dingen te doen, dus reken je met een 3-ploegedienst. Het valt je mee dat je ‘slechts’ 19000 man nodig hebt.

Eitje! Je begint onmiddellijk.

naar Mysterie                        naar HOME                       naar boven

De Golf van Mohiban aan de voet van de stad Carnac, is beroemd vanwege zijn vele megalithische overblijfselen. Er zijn velden met menhirs (Alignement du Menec, Alignement du Kermario en de Kerlescan) die doen denken aan moderne oorlogsgraven. En er staan ook vele menhirs geïsoleerd. De grootste menhir, de Grand Menhir van Locmariaquer, ligt gebroken op de grond en weegt naar schatting 350 ton. Er zijn ongeveer 3000 menhirs in het gebied, maar het moeten er in het verre verleden veel meer geweest zijn. De steencirkel van Er Lannic wijst op een ouderdom van tenminste 8000 jaar.

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

Chichin Itza in Mexico is de meest complete Maya stad. Er bevinden zich een groot aantal meesterlijke bouwwerken waarvan de trappiramide het meest in het oog springt. Deze 30 meter hoge piramide is over een andere trappiramide heen gebouwd, en zou uit de 11de eeuw dateren, maar er zijn aanwijzingen dat deze plaats veel ouder is.

De bouwtechniek is uitzonderlijk: elke steen is individueel vormgegeven, vaak met ‘hakende hoeken’ die in een volgende steen ingrijpen. Elke terrasmuur helt schuin naar achteren wat vereist dat elke steen precies met de juiste hoek is gemodelleerd. Het is een groot raadsel waarom deze uitzonderlijk bouwtechniek wel is terug te vinden in deze mysterieuze tempels, maar nergens is toegepast in praktische zaken zoals huizenbouw, wegen of bruggen.

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

Chavin de Huantar is een bouwwerk in de binnenlanden van Peru. Het lijkt een soort tempel te zijn die opgebouwd is uit stenen van uiteenlopende grootte. De façade van de tempel is gemaakt van enorme blokken steen die lijken op de tempels in Malta, zoals Hagar Qim. De twee pilaren zouden van een onbekende steensoort gemaakt zijn. Binnenin de tempel zijn er smalle gangen, maar het ontwerp van de tempel is uiterst vreemd. 

Is Chavin de Huantar dan ook duizenden jaren oud? Is die door dezelfde architect ontworpen als in Malta?

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

Op verschillende plaatsen in de wereld treffen we mysterieuze sporen aan in kalksteenbodem. Ze zijn enkele decimeters diep en lopen naar binnen schuin toe. Vaak zijn het twee sporen op enige afstand van elkaar en lijken dus op karrensporen maar in de meeste gevallen lopen deze sporen niet parallel. Een kar zou er in vastlopen. Op verschillende plaatsen op Malta treffen we dit aan maar de grootste vlakte is die van Clapham Junction, zo genoemd omdat het aan het spoorwegemplacement van Clapham Junction in Londen deed denken. Maar ook op Sardinië, in Spanje en in Bolivia treffen we zulke sporen aan. Die van Bolivia, op de heuvel van El Fuente hebben een specifieke vorm en zijn in harde rots aangebracht.

Het blijft een raadsel hoe deze sporen tot stand gekomen zijn, en in welke tijd dat plaatsvond, en door wie ze gemaakt zijn (Deel-II, H.2).

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

In Cusco in Peru is een van de meest mysterieuze bouwwerken ter wereld te zien, de Coricancha aan de Avenida de Sol, een grote weg door Cusco. Het bouwwerk bevat een groot aantal mysterieuze technische hoogstandjes, buiten dat het bouwwerk zelf een mysterieuze creatie is. Waar het toe diende is met raadsels omgeven, en doordat de Spanjaarden het gedeeltelijk afbraken en er de Santo Domingokerk op bouwden is van het oorspronkelijke structuur niet veel meer overgebleven. Maar gelukkig is niet alles verdwenen en kunnen we ons nu nog verbazen over die mysterieuze steenbewerkingen die we ook hier, net zoals op veel plaatsen in Peru aantreffen. Ook hier weer tastbare aanwijzingen dat de bouwers over zeer geavanceerde bewerkingsmethoden beschikt moeten hebben, gezien de precisie waarmee steen bewerkt en aaneen gevoegd zijn. Terwijl de Spanjaarden cement nodig hadden om hun kerk te bouwen, klaarden de Inca's of hun voorgangers de klus zonder voegen tussen de stenen (Deel-II, H.11)

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

In Korea zijn er honderden dolmens (hunebedden). Meer dan 40% van de dolmens ter wereld bevinden zich in Korea. Men vermoedt dat ze opgericht zijn in de periode van 700 v. Chr. tot de derde eeuw v. Chr. Er zijn twee typen dolmens. Het tafel type bestaat uit een grote vlakke steen dat gedragen wordt door drie of vier enorme staande stenen. In het tweede type zijn de staande steen voor een groot deel in de grond verzonken.

De dolmens in Korea zijn gegroepeerd in drie groepen. In het Cochang gebied staan de meeste grote dolmens. Een dekplaat weegt doorgaans honderden tonnen. De tweede groep staat langs de Jiseokgang rivier en wordt het Hwasun gebied genoemd. Deze dolmens zijn grotendeels vervallen. De derde groep is op het Ganghwa eiland. Hier bevindt zich de grootste van alle dolmens..

Gezien de overeenkomst met de dolmen in Ierland, Engeland en Frankrijk duidt dit op trans-Atlantische contacten in de oudheid, maar het tegenstrijdige is dat deze dolmens in een geheel andere tijd geplaatst worden.

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

Er bevinden zich zeer veel megalithische bouwwerken in het Kaukasus gebergte. Deze dolmen hebben een andere vorm dan die in West-Europa, Korea en India. De meesten hebben een typische rechthoekige vorm en bestaan uit precies passende, grote stenen. In de voorzijde is vaak een rond gat aangebracht. Deze megalieten (er zijn er meer dan 3000) zijn zeker 4000 jaar oud.Men vermoedt dat deze dolmen oorspronkelijk graven waren, maar elk bewijs ontbreekt. Het is opvallend dat de ingang zich altijd aan de zuidzijde bevindt (net zoals bij de Nederlandse hunebedden (Deel-III, H.3).



naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

Op veel plaatsen in de wereld zijn er bergen en heuvels waar de mens grotten, tempels en woningen heeft uitgehakt. Een van de meest spectaculaire voorbeelden zijn de tempels van Ellora, niet ver van Aurangabad in de regio Maharashtra in India. Op een 2 kilometer lange heuvelrug zijn tientallen tempels uit de rotswand uitgehakt. De hoeveelheid rots die in de loop van de tijd verwijderd is, is gigantisch. Maar men zou er dan ook eeuwen over gedaan hebben. De eerste tempels werden in de 7de eeuw gebouwd, en de laatste in de 10de eeuw.

De geologische structuur van de heuvelrug leent zich goed voor het uithakken van grote bouwwerken want door vulkanische activiteit in de verre oudheid zijn lagen van uiteenlopend materiaal over elkaar heen ontstaan. De tempels zijn uitgehakt in de basaltlaag.

De tempels behoren tot drie verschillende religies. Tot de oudste groep behoren de Budisten tempels. De tweede groep betreft de Brahmin tempels en de jongste bouwwerken zijn gewijd aan het Jainisme. Het geeft aan dat de 3 religies tolerant waren ten opzichte van elkaar want de religies die later opkwamen lieten de oudere bouwwerken onberoerd. Of zijn de bouwwerken onder een – voor ons onbekend – centraal gezag gebouwd; een gezag dat tevens beschikte over de technologie om zulke grote hoeveelheden van het harde basalt te verwijderen, en de fraaiste vormen in het ondoordringbare gesteente aan te brengen?

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven



Erdställe (Duits, enkelvoud: Erdstal) zijn door mensen gemaakte tunnels en grotten en worden aangetroffen in de gebieden met lösslagen in Oostenrijk en Zuid-Duitsland. Ze bestaan uit systemen van – vaak zeer smalle – tunnels die horizontaal, verticaal of schuin aflopend naar ruimten leiden van uiteenlopende vorm en grootte.De toegang tot een Erdstall is vaak verborgen en moeilijk te zien. Vele zijn onder huizen, kerken en wijnkelders aangetroffen, maar ook velen in het open veld. De tunnels hebben de vorm van een puntvormige boog, of hebben een vlak plafond, en zijn vaak niet hoger dan 40 centimeter. De kamers hebben de vorm van een ton en zijn vaak niet hoger dan 1.30 meter. Soms zijn er zitbanken uitgehouwen maar die zijn merkwaardigerwijs niet hoger dan 30 cm, nogal lastig voor volwassen mensen.

Er zijn weinig aanwijzingen voor de ouderdom van deze ondergrondse systemen. Voorlopig gaat men ervan uit dat ze tussen 1000 en 1200 n. Chr. zijn aangelegd.

Er zijn talloze theorieën over het doel en door wie ze aangelegd zijn, maar elk bewijs ontbreekt. Daar geen van de tunnels een tweede ingang heeft zijn ze niet erg geschikt om als vluchtplaats te dienen, temeer daar de lucht niet makkelijk ververst kan worden.

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

Op het kleine (privé) eilandje Er Lannic is een steen cirkel met een diameter van +/- 65 meter die erg opmerkelijk is. De helft van de cirkel ligt onder water wat bewijst dat deze megalieten zeker meer dan 8000 jaar oud zijn.

  Het is algemeen bekend dat het zeewater 20000 jaar geleden ongeveer 100 – 120 meter lager stond dan nu. Details van de zeespiegelstijging zijn verzameld in de World Atlas of Holocene Sea Level Changes [1]. Hoe het zeeniveau in 20000 jaar veranderde hangt erg af van de lokale omstandigheden want als het water stijgt reageert de aarde eronder op de toename van de massa waardoor de bodem daalt.

  En visa versa, waar de ijskap smelt gaat de grond omhoog vanwege de gewichtsafname. Scandinavië bijvoorbeeld stijgt nog steeds (met enkele millimeters per jaar) als gevolg van het verdwijnen van de ijsmassa, en als een tegengewicht daalt Nederland [2]. Vaak zijn lokale omstandigheden moeilijk te begrijpen als er geen overduidelijke geologische factoren zijn, zoals bijvoorbeeld in de Middellandse zee waar veranderingen in zeeniveau systematisch klein zijn. Marseille, Genova en Triest hebben geen zeespiegelstijging in de laatste 50 jaar, en de oorzaak hiervan is niet bekend. De kust van de Verenigde Staten zinkt met een snelheid van 1,4 mm/jaar wat het effect van de algemene zeespiegelstijging versterkt.

  De figuur laat zien hoe snel de zeespiegel in de laatste 20000 jaar is gestegen, zoals afgeleid uit de vele waarnemingen in de voornoemde atlas. Het smelten van de ijskappen liet de zeespiegel tussen 21000 en 5000 jaar geleden stijgen met 125 meter wat ongeveer 78 cm/eeuw is. Maar in 5000 jaar geleden bereikte het zeewater een niveau dat 1 à 2 meter hoger was dan vandaag. Er zijn vele waarnemingen als bewijs voor dit mysterieus gebeuren. Daar de wereldtemperatuur toen ook op een hoogtepunt was, kan een deel van de hoge waterstand worden toegeschreven aan opwarming door de atmosfeer, maar dat kan niet meer dan 1 meter water verklaren. De vraag is dus waar de rest van het water, goed voor 1 meter wereldwijd, is gebleven.

  Na 5000 jaar geleden daalde de zeespiegel. Maar er zijn veel plaatsen waar in de millennia daarna het zeewaterniveau periodiek lijkt te stijgen en te dalen, wat nog niet goed begrepen wordt. Maar dan, in het midden van de 19de eeuw, een tijd nog voor het begin van de stijging van de gemiddelde temperatuur van de atmosfeer, begint de zee weer te stijgen met een behoorlijke snelheid van 1,5 – 2 mm/jaar (15 – 20 cm/eeuw) terwijl het daarvoor steeg met een gematigde snelheid van 0,3 mm/jaar. Waarom deze snelheid zo plots deed veranderen weten we niet. Het kan niet een plotselinge smelten van de ijskappen van Groenland of Antarctica zijn geweest, althans er zijn geen data die dat bewijzen of tegenspreken (Deel-II, H.7 en 8, Deel-IV, H.6 en 7)

[1] Pirazzoli, P.A., “World atlas of Holocene sea level changes”, Elsevier, Amsterdam, 1991

[2] Douglas, B.C., et al., "Sea level rise”, Academic Press, New York, 2001

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

Externsteine is gelegen in de bossen nabij Paderborn in het midden van Duitsland. Het is een zandstenen rotsformatie bestaande uit een aantal hoge zuilen die gedeeltelijk in het water staan. De rotsformatie lijkt een gril van de natuur te zijn, alhoewel dergelijke rotsformaties in de wijde omtrek bijna niet voorkomen. De rotsformatie is voor een belangrijk deel door de mens bewerkt. Bewerkingssporen verraden dat het complex eeuwenlang is gebruikt voor ceremoniële doeleinden. De uitgehakte tempel boven op een van de zuilen is hiervan het beste bewijs. Een ronde opening in de tempelwand zou een rol spelen bij de vroegste zonnestralen bij de zonnewende.

Op de dag van de zomer- en winterzonnewende trekt Externsteine vele bezoekers (Deel-II, H.6).

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

De Ggantija tempel bevindt zich op het tweede eiland van Malta, Gozo, en is de grootste megalithische tempel van Malta. Net zoals bij de andere tempels van Malta, de Hagar Qim, Mnajdra en Tarxien is de vraag of dat deze ‘tempel’ als vereringsplaats heeft dienst gedaan of dat het een ander doel diende. Dat het op zo’n klein eiland staat is al vreemd op zich: een dergelijk grote constructie suggereert dat er een grote populatie in de omgeving was, niet alleen om het te bouwen maar ook om als tempel dienst te doen.

De tempel wordt in het tijdsbestek 3600 v. Chr. - 3000 v. Chr. gedateerd maar hier mag een groot vraagteken bij geplaatst worden want deze data zijn nooit wetenschappelijk vastgesteld.

Het klopt gewoon niet. Klein eiland, geen mensen in de buurt, een fort-achtig bouwwerk. Wie waren de prehistorische ingenieurs? (Deel-II, H.2)

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

Veel mythologieën hebben het over vliegende machines. Die werden door “goden” gebruikt om hun onderlinge oorlogen uit te vechten. Maar is er buiten deze mythologieën enige aanwijzing dat zulke vliegmachines ooit bestaan hebben in vroegere tijden? Het positieve antwoord wordt gegeven door musea in Duitsland (In de 'Goldkammer' van het Uebersee Museum in Bremen en de ‘Goldkammer’ van het Volkerkundemuseum Dahlem in Berlijn) en in Colombia (Museo del Oro Bogota). Die hebben kleine gouden voorwerpen in hun collectie die precies lijken op moderne vliegtuigen. Deze musea menen dat het amorfe figuren zijn die vliegende vissen en vogels moeten voorstellen.

Deze voorwerpen zijn bij de Tolima indianen in Colombia aangetroffen en zijn tenminste 1500 jaar oud hoewel de werkelijke ouderdom wel nooit kan worden achterhaald omdat de oorspronkelijke vindplaats niet meer bekend is.

De gouden voorwerpen hebben een typische vorm: driehoekige delta vleugels, stompe neus, hoge staartvin en ze zijn ongeveer 8 – 12 cm lang. De vleugels zijn aan de onderzijde van de romp bevestigd hetgeen feitelijk de mogelijkheid uitsluit dat het vliegende dieren voorstellen.

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

De Grote Piramide is Egypte is een waar mysterie. In alle schoolboeken staat dat “de piramide van Cheops (Khufu) – gedurende zijn regering van 20 jaar is gebouwd door duizenden werkers, toegerust met touwen en koperen gereedschappen – en diende als een graf voor Cheops”

Echter,

o  er is geen aanwijzing of overblijfsel dat duidelijk maakt dat de piramide ooit als graf gediend heeft

o  er is geen bewijs dat Cheops de piramide bouwde. De tekens in de kamers boven de Koningskamer die naar diens naam verwijzen, zijn frauduleus geplaatst door de ontdekker van deze kamers, H. Vyse.

o  twintig jaar om deze piramide te bouwen die bestaat uit meer dan 2 miljoen blokken vereist een plaatsingssnelheid van 1 blok per 5 minuten, onafgebroken. Dit betekent een extreme gesofisticeerde logistiek-kunnen dat sindsdien nooit meer is geëvenaard.

o  essentiële delen van de piramide zijn gemaakt van graniet, een zeer hard materiaal dat zeker niet met koperen gereedschappen bewerkt kan worden

o  geavanceerde cilinderboor technieken werden in hard gesteente toegepast. Duidelijk bewijs hiervoor werd al door intensief onderzoek van W.F. Petrie in 1883 geleverd.

o  de kamers boven de Koningskamer zijn geen ‘ontlastingskamers’ zoals zo vaak beweerd wordt. Er is geen technische analyse die deze voorstelling van zaken onderbouwd. Bovendien hebben kamers die lager gelegen zijn –i.e. de Koninginnekamer, en de Koningskamer in de Tweede Piramide – niet zulke ‘ontlastingskamers’.

o  De Koningskamer heeft zwaar te lijden gehad van destructieve krachten waardoor de wanden ontwricht zijn. Aan het restauratie materiaal is te zien dat de restauratie al in de oudheid heeft plaatsgevonden. Wat de ontwrichting veroorzaakt heeft (die alleen effect had op de Koningskamer, maar niet op de Koninginnekamer en de ondergrondse kamer, blijft een mysterie. Vanuit een ingenieursstandpunt lijkt resonantie in de Koningskamer een logische verklaring.

o  formeel wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat deze piramide tenminste 300 jaar ouder is dan de tijd dat farao Cheops geleefd zou hebben.

o  En misschien was de piramide een of ander machine

(Deel-I, H.8,10 en 11)

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

De Hagar Qim tempel bevindt zich op het hoofdeiland Malta en is een van de best bewaard gebleven megalithische tempels van Malta. Net zoals bij de andere tempels van Malta, Ggantija, Mnajdra en Tarxien is de vraag of dat deze ‘tempel’ als vereringplaats heeft dienst gedaan of dat het een ander doel diende.

De architectuur is karakteristiek voor Malta: een vorm die doet denken aan een klaverblad met muren die uit twee parallelle muren bestaan op een afstand van 2 meter. De ruimte tussen de twee muren is opgevuld met stenen en zand. Zo is het een stevige muur die er al verscheidene millennia staat. De lengte – breedte verhouding is ruwweg 40 bij 30 meter en sommige van de megalithische blokken zijn meer dan 6 meter hoog. Het is onduidelijk of dat er ooit een dak bovenop zat. De muren schijnen er niet voor gemaakt te zijn om megalithische dakplaten te dragen.

Lang geleden, in 1839, is de tempel opgegraven. De tempel wordt in het tijdsbestek 3300 v. Chr, - 2500 v. Chr. gedateerd maar deze data zijn nooit wetenschappelijk vastgesteld.

Er zijn veel vraagstekens. Waarom staat deze tempel hier, op een eiland, ver van de bewoonde wereld? Of was het eiland in de oudheid helemaal geen eiland, maar verbonden met het vaste land? En wie heeft de enorme stenen uitgehakt en getransporteerd? (Deel-II, H.2)

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

In Cusco in Peru bevinden zich de restanten van een mysterieus Inca-gebouw. Het ligt even ten noordoosten van de basiliek aan het straatje Hatunrumiyoc. Het was oorspronkelijk de verblijfplaats van de Inca, maar de Spanjaarden confisceerden het, braken het goeddeels af en bouwden er een paleis voor de bisschop op. Nu doet het dienst als museum. Gelukkig zijn nog belangrijke delen van de oorspronkelijke muren behouden gebleven, en deze laten zien waartoe de iNca's of hun voorgangers, bouwtechnisch in staat waren. Cement hoefden ze niet uit te vinden, want deze muren tonen aan dat er perfecte muren gebouwd konden worden door de stenen zodanig vorm te geven dat er geen speld tussen te krijgen is. Het is nog steeds een groot raadsel hoe ze dat voor elkaar wisten te krijgen. De gekleurde pleisterlaag suggereert dat men in staat was het keiharde materiaal (hier dioriet) zacht te maken en opnieuw, met een kleur eraan toegevoegd, aan te brengen (Deel-II, H.11).

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

De piramides van Egypte en die van Amerika zijn wereld beroemd, maar slechts weinigen weten dat er ook in Griekenland een aantal piramiden staan, ofschoon ze erg klein zijn en er vaak niet meer dan een ruïne van over is. De meest beroemde en best bewaard gebleven piramide is die van Hellenikon. Deze ligt op ongeveer 6 km ten zuidwesten van Argos in de Peleponese.

Er staat een hek om de piramide die voor een groot gedeelte is ingestort. De stenen zijn van kalksteen en zijn waarschijnlijk afkomstig uit de directe omgeving. De piramide heeft een vreemde vorm en is aan een zijde open. Elk van de stenen heeft een individuele karakteristieke vorm want ze lopen taps toe, zijn trapezevormig en polygoon, en passen precies aan elkaar, zonder cement.

Het is onbekend waar deze piramide voor diende. Toeristen mogen geloven dat het een onderkomen was voor soldaten die de weg van Argos naar Tegea moesten bewaken, maar er ontbreekt elk bewijs voor die bewering. Ook naar wie deze piramide bouwde en wanneer kunnen we slechts gissen (Deel-I, H.3)

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

Een mysterie waar wetenschappers zich al eeuwen het hoofd over breken zijn de 54 zogenaamde “Hunebedden” in het noordoosten van Nederland [Bom 1978, Klok 1979, Giffen 1925]. Op de hogere delen van het landschap staan dolmenachtige constructies. Maar dolmen bestaan gewoonlijk uit enkele staande stenen met één dekplaat, een hunebed heeft gemiddeld 10 staande stenen en is bedekt met een aantal grote keien. De staande stenen zijn aan de binnenzijde vlak, net zoals de onderzijde van de dekplaten. Het lijkt erop dat het gespleten stenen zijn want vaak is de vlakke kant een afspiegeling van die van een nabije steen. Wie ooit deze megalithische constructies bouwde, hoe, en waartoe, is volledig onbekend.

Een onbewezen stelling is dat ze ooit als graf dienden maar een andere verklaring kan zijn dat het schuilkelders waren tegen catastrofaal onheil. De naam "hunebedden" verwijst wellicht naar de Hunnen, maar die hebben niets van doen met deze bouwwerken. Het verwijst eerder naar de oude term ‘huynen’ wat reuzen zou betekenen - langs de oost-west richting georiënteerd, met deingang aan de zuidzijde. Het is onbekend of er een specifieke reden is voor deze oriëntatie. Er waren ooit honderden hunebedden, tot over de grens in Duitsland toe, maar die zijn in de loop van de tijd afgebroken om als bouwmateriaal te dienen voor kerken, wegen en zeewering. Tegenwoordig zijn ze wettelijk beschermd, ofschoon er geen maatregelen genomen zijn om ze tegen vandalisme te beschermen.

De grootste hunebed staat in Borger die uit 28 staande stenen bestaat en 9 dekstenen, overigens ook gereconstrueerd. Omdat er aanwijzingen bestaan dat een hunebed wellicht met zand bedekt is geweest, is er een hunebed als zodanig gereconstrueerd, de zg. Papenloze kerk.

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

Het werd bij toeval ontdekt. Toen men huizen aan het bouwen was in de buitenwijken van Valetta op Malta, viel iemand plotseling in een gat in de grond. Later werd de plek opgegraven en wat toen aan het daglicht kwam is uniek: een soort ondergrondse tempel, alsof het opgebouwd was met megalithische blokken, maar zo is het niet: in plaats daarvan is het uitgehakt uit de grond.

Het heeft 3 niveaus en stamt uit de prehistorie, dat wil zeggen, men vermoedt van ongeveer 3000 v.Chr.

Stel je eens voor hoe je deze meerlaagse ondergrondse tempel moet construeren, zonder hard metalen gereedschappen, en zonder licht. In het donker, of misschien met olielampen, in de grond graven. Wat kan hiervan de reden zijn?

Malta is een klein eiland, dus wie hier ooit woonde in die tijd moet daartoe een speciale reden hebben gehad. Als het een tempel voor verering is geweest dan moeten er toch (veel) mensen in de omgeving gewoond hebben om de diensten bij te wonen. Maar hier op Malta, zo’n klein eiland? Zelfs als men aanneemt dat in die tijd het eiland verbonden was met het hoofdland van Italië, dan nog is het ‘het einde van de wereld’.

Er is geen tweede Hypogeum in de wereld – het is uniek. Een ondergrondse tempel zou toch een geen erg comfortabele plaats voor priesters en bezoekers zijn om er langer te verblijven wegens donkerte, gebrek aan frisse lucht en regenwater dat naar binnenstroomt. De enige reden die men zich kan voorstellen is dat het geen tempel was maar een schuilplaats, en dat de persoon die daar beneden woonde niet tegen het zonlicht en UV/IR straling kon. (Deel-II, H.2)

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

Het antieke complex Knossos op Kreta werd relatief laat ontdekt, in 1878. Voor die tijd werden de ruïnes door lokale bevolking gebruikt als vindplaats voor bouwmateriaal. Maar bij nadere onderzoek bleek het hier te gaan om zeer oud paleizencomplex van tenminste 2000 v. Chr. Hier zou de legendarische koning Minos gewoond hebben maar een hard bewijs ontbreekt natuurlijk. De Minoïsche beschaving is ten onder gegaan, misschien wel als gevolg van de gigantische vulkaanuitbarsting van Thera (Santorini) in 1390 v. Chr.[Ref. Hammer].

Een deel van de paleizen is gerestaureerd, maar deze restauratie zegt weinig over hoe het er oorspronkelijk heeft uitgezien want er was weinig materiaal over. Maar interessant is dat de ruïnes een aantal mysterieuze zaken herbergt, voor wie er oog voor heeft. Ten eerste zijn er de enorme blokken steen die, afgevlakt, zonder cement een muur vormen. Werd het Minoïsche paleis op een veel ouder bouwwerk gebouwd. Dan, het complex kent een geavanceerd water af- en aanvoersysteem vergelijkbaar met die in Machu Picchu, waardoor in het paleis koel water ter beschikking was. En net zoals in het tempelcomplex Tarxien op Malta treffen we hier stenen potten aan, naast aardewerk kruiken, waarvan onduidelijk is wat hun functie is.

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

In Ethiopië, nabij het plaatsje Lalibela, bevinden zich de meest vreemdsoortige kerken ter wereld. Ze zijn volledige uit de rotsen uitgehakt, diep in de grond en zijn vanaf een afstand volledig aan het zicht onttrokken. Het gaat om een 12-tal kerken en kapellen, waarvan er vier volledige vrijstaan. De meest bekende zijn Bet Medhane, Bet Maryam en Bet Giorgis. Lokale legenden melden dat deze kerken gebouwd zijn door koning Lalibel in directe opdracht van God. Hij werd daarbij geholpen door engelen, en klaarde de klus in minder dan 24 jaar. Dat alles zou plaats gevonden hebben rond 1200 n. Chr.

naar Mysterie                        naar HOME                   naar boven

In een uithoek van de wereld, in een moeilijk toegankelijk gebied op het eiland Sulawesi in Indonesië, ligt het geheimzinnige Lora Lindu Nationale Park. Het is een natuurgebied onder bescherming van de Unesco vanwege de uitzonderlijke flora en fauna. Maar het herbergt ook een groot aantal mysterieuze megalieten. Niemand weet wie de makers waren of hoe oud ze zijn. De schattingen lopen uiteen van honderden tot duizenden jaren.

Sommige beelden doen denken aan de moai’s op Paaseiland, maar anderen weer meer op het pas ontdekte primaat pigmy tarsien. Het beeld Palindo in de Bradavallei zou door kunnen gaan voor moderne kunst. Dit beeld was tot voor kort tot aan de middel begraven, en nog is onbekend hoe diep het in de bodem staat.

Het Lore Lindu park is een tropisch gebied waarvan de bodem zacht is door de rijke vegetatie. Hierdoor is het vrijwel onmogelijk om zware megalieten te verplaatsen; het zakt onmiddellijk weg in de grond. Een andere vreemd raadsel zijn de stenen potten van Kalamba in de Beseavallei. Deze lijken sterk op de stenen potten in Laos. Waar deze potten vandaan komen, wie ze gemaakt hebben, wanneer en waartoe ze dienden blijft een mysterie.

naar Mysterie                        naar HOME                        naar boven

Hoog in de Andes, ten noorden van de stad Cusco, ligt verborgen op een scherpe bergtop de mysterieuze oude stad Machu Picchu. De Inca’s hebben daar gewoond maar wanneer het gebouwd is, is onbekend. Vanwege de beperkte ruimte kunnen er slechts een kleine duizend mensen gewoond hebben.

De stad bleef buiten het bereik van de Spanjaarden en werd pas vrij recent, in 1911 ontdekt (door de Amerikaanse onderzoeker Bingham). De stad kent huizen, paleizen, terrassen en pleinen. Het centrum is het kleine plein met de Intihuatana steen, maar we kunnen slechts gissen waar dat voor diende. Een ander merkwaardig bouwwerk is de zogenaamde Zonnetempel die feitelijk een muur is dat een ruwe rotsbodem omsluit. Waarom deze rots zo belangrijk is dat het met een half omsloten muur is omringd, is niet bekend. Is Machu Picchu al mysterieus vanwege zijn ligging in het Andes-gebergte, het is in het bijzonder mysterieus vanwege zijn ongeëvenaarde steentechnologie. We treffen hier precies passende hard gesteente aan, stenen met meervoudige op elkaar inhaken vlakken en gesteente dat zo gemanipuleerd is als of het zachte boter was. En dit alles is tot stand gebracht op een onbereikbare plaats,op een ongemakkelijke hoogte.

Dus de grote vraag is: Wie was in staat om zulke geavanceerde technologie toe te passen? Hoe deden ze dit? En waarom hier? (Deel-II, H. 11)

naar Mysterie                        naar HOME                        naar boven

Madain Saleh is, net zoals Petra, een uiterste merkwaardige stad. Madain Saleh is een oude stad in Saudi-Arabie. Het is een zusterstad van Petra, tweeduizend jaar geleden door de Nabateëers gebouwd. Het ligt op 400 km ten noordwesten van Medina, en 500 km ten zuiden van Petra. Het is een stad zonder huizen, met louter tempels en graven die allen uit de rotsen zijn uitgehakt. Het gehele gebied beslaat een dertiental kilometers.

Madain Saleh is de belangrijkste archeologische plaats in Saudi Arabië.

naar Mysterie                        naar HOME                        naar boven

In het noorden van Jemen, 120 km ten oosten van Sana'a, nabij het stadje Marib, bevindt zich een mysterieuze ruïne, nog half bedolven onder het zand. Precieze locatie 150 24’ 15.50” N, 450 21’ 28,91”O. Het staat bekend als de Mahram Bilqis Awam Tempel van de Maan. Volgens de overlevering wordt deze heilige plaats toegeschreven aan de Bijbelse koningin van Sheba [ref1]. Alhoewel er geen enkele historische aanwijzing is dat zij daadwerkelijk bestaan heeft denkt men dat ze rond 960 – 920 v. Chr, geleefd heeft. Ook de Koran verhaalt van deze koningin die koning Salomon opzocht in Jeruzalem [ref2] maar helaas zijn er bij (de tot nu toe beperkte) opgravingen hiervan nog geen bewijzen gevonden.

De tempel wordt omgeven door een 260 meter lange muur die 3,5 meter dik is oorspronkelijk wel 16 meter hoog geweest moet zijn. In de hal van de tempel staan nog enkele 4,25 meter hoge pilaren maar ooit waren dat er 32 die het dak ondersteunden. De acht monumentale pilaren die als wachters op het complex lijken uit te kijken, zien eruit alsof ze van gegoten beton gemaakt zijn, zo vlak gepolijst. De noppen op de top van de pilaren is een aanwijzing dat ze ooit aan lateien vastzaten.

Archeologen dateren deze tempel op 1500 – 1200 v. Chr., dus van ver vóór de tijd van Salomon en Sheba.

Nabij (15⁰ 24’ 10.64” N, 45⁰ 20’ 36,13” O) ligt de tempel van de Zon. Deze is inmiddels geheel opgegraven en gerestaureerd. Hier toornen 5 machtige pilaren boven het complex uit. Ook deze pilaren zien eruit alsof ze met een betontechniek gemaakt zijn (Deel-IV, H.3)

Zie ook het mysterie van de Marib Dam

naar Mysterie                        naar HOME                        naar boven

Er zijn talloze dolmens in India. Die bevinden zich in Marayoor, een gebied in het Idukki district in de Kerala staat in het zuiden van India, 42 km ten noorden van Munar. De dolmens bestaan gewoonlijk uit 4 rechtopstaande platen en waarop een deksteen ligt. Ze zijn allemaal van graniet gemaakt. Sommige dolmens zijn zo precies uitgehouwen dat men denkt dat ze uit de IJzertijd stammen terwijl de minder mooi bewerkte stenen uit de Steentijd zouden stammen. Veel van de dolmens zijn klein, niet hoger dan 1 meter en vaak ondergronds, maar er zijn ook grotere dolmens.

Men denkt dat het begraafplaatsen zijn want in de omgeving zijn restanten van grafurnen gevonden, maar een eenduidig bewijs ontbreekt. Meestal staan ze in groepen van 2 of meer opgesteld wat gezien wordt als een extra aanwijzing voor hun graffunctie.

In de Steentijd werden op ver van elkaar gelegen gebieden zoals West-Europa, de Kaukasus, Korea en India dezelfde typen dolmens gebouwd. Werd hetzelfde idee op verschillende plaatsen uitgevonden, of hadden de inwoners van die gebieden onderling contact (Deel-III, H.3)

naar Mysterie                        naar HOME                        naar boven

In het noorden van Jemen, 120 km ten oosten van de stad Sana’a, nabij het stadje Marib, is nog een oeroude stuwdam te bezichtigen. Archeologen hebben vastgesteld dat de eerste aanleg meer dan 4000 jaar geleden geschiedde, maar nadien zijn er nog vele verbouwingen geweest. Vandaag zijn op de heuvels aan de noord- en de zuidzijde nog de constructies aanwezig waar de dam op aangreep, de overloop en sluizen. De dam had een breedte van 580 meter, was oorspronkelijk 4 meter en later 16 meter hoog, en verzorgde de irrigatie van een groot gebied waardoor het koningrijk van Sheba tot grote bloei kon komen. De precieze locatie van de noordelijke kant is 15 24’ 11,12”N, 45 15’ 58,06”O , van de zuidelijke kant 15 23’ 51,28”N, 45 16’ 07,64”O.

In zijn boek “Zijn wij godenkinderen” beschrijft Von Däniken uitvoerig de mysterieuze stuwdam waar hij terecht blijft stilstaan bij de geavanceerde bouwwijze: zonder voegen waren de reusachtige muren toch in staat het water effectief tegen te houden en langs kanalen naar de juiste plaats te voeren.

Tegenwoordig is er een moderne dam, een eind stroomopwaarts.

naar Mysterie                        naar HOME                        naar boven

Ergens in de heuvels van het Miva gebergte in Japan, nabij het Masuka-meer, op een haast onbereikbare plaats, is er een vreemde blok steen van hard gesteente. Alsof het uit de hemel is neergegooid. Het heeft een uitzonderlijk vreemde vorm mede door de twee vierkante gaten.

De steen is ongeveer 11 meter lang, 8 meter breed en ongeveer 4.7 meter hoog. Het bovenvlak is glad en op sommige plaatsen aan de zijkant zijn sporen te zien van de steenhouwers. Waarom deze steen hier is geplaatst bovenop het Miva gebergte is een raadsel. Ook is het onbekend waartoe de vierkante gaten dienden. Deze gaten hebben gladde oppervlakken en scherpe hoeken waarvoor dezelfde geavanceerde steentechnologie nodig is als in Egypte en Zuid-Amerika.

De Masuda steen is een zoveelste voorbeeld van onnavolgbare techniek: toegepast op een onbereikbare, afgelegen plaats, en klaarblijkelijk zonder enig nuttig doel.

Is het louter bedoeld om de superieure technologie te demonstreren? Om indruk te maken op gewone mensen die geen idee hadden hoe je zo’n hard blok steen modelleert? Wie bewerkte deze steen, hoe en waarom?

naar Mysterie                        naar HOME                        naar boven

Menga ligt bovenop een grote heuvel, in het zuiden van Spanje, nabij Antequera. Je zou kunnen zeggen dat een hunebed is, ingebed in de top van de heuvel. De grootste dekplaat wordt geschat op 180 ton. Toeristenfolders vertellen dat dit bouwwerk rond 2500 v. Chr. is opgericht. Het is in 1842 opgegraven en er zijn toen menselijke restanten gevonden. Hoe oud het echt is, is onbekend, evenals wie het gebouwd heeft en waarom. Maar het moge duidelijk zijn dat geen mens in die tijd is staat was een blok steen van 180 ton uit te hakken, te transporteren tot bovenop een heuvel, en ook nog eens precies te positioneren. Bedenk dat de onderzijde van de dakplaten, het plafond van de ruimte, keurig vlak gemaakt zijn. Ook dat maakt het extra complex. Volgens dezelfde toeristenfolders diende dit bouwwerk als grafkamer, maar niets is met zekerheid te zeggen.

De drie pilaren in het midden dragen het dak op een elegante wijze, alsof het dak bijna niets weegt. De rechtopstaande platen passen perfect aaneen met geen kier ertussen. Het bouwwerk is zo buitengewoon dat slechts één conclusie gerechtvaardigd is: de prehistorische ingenieurs waren zeer intelligent, hadden geavanceerde engineering technieken ter beschikking om dit te kunnen ontwerpen, te construeren en te transporteren (Deel-I, H.4)

naar Mysterie                        naar HOME                        naar boven

De Mnajdra tempel bevindt zich op het hoofdeiland Malta en is een van de best bewaard gebleven megalithische tempels van Malta. Net zoals bij de andere tempels van Malta, Ggantija, Hagar Qim en Tarxien is de vraag of dat deze ‘tempel’ als vereringsplaats heeft dienst gedaan of dat het een ander doel diende.

De architectuur is karakteristiek voor Malta: een vorm die doet denken aan een klaverblad met muren die uit twee parallelle muren bestaan op een afstand van 2 meter. De ruimte tussen de twee muren is opgevuld met stenen en zand. Zo is het een stevige muur die er al verscheidene millennia staat. De lengte – breedte verhouding is ruwweg 40 bij 30 meter en sommige van de megalithische blokken zijn meer dan 6 meter hoog.

Het is onduidelijk of dat er ooit een dak bovenop zat. De muren schijnen er niet voor gemaakt te zijn om megalithische dakplaten te dragen.

Lang geleden, in 1840, is de tempel opgegraven. De tempel wordt in het tijdsbestek 3300 v. Chr, - 2500 v. Chr. gedateerd maar deze data zijn nooit wetenschappelijk vastgesteld.

Er zijn veel vraagtekens. Waarom is deze tempel hier, op een eiland, ver van de bewoonde wereld? Of was het eiland in de oudheid helemaal geen eiland, maar verbonden met het vaste land? En wie heeft de enorme stenen uitgehakt en getransporteerd? (Deel-II, H.2)

naar Mysterie                        naar HOME                        naar boven

Mycene ligt in de binnenlanden van Griekenland, in de Peloponnesos. Het is een curieuze plaats daar het noch een stad, dorp, vesting of vereringsplaats is. Het ligt bovenop een heuvel, in verschillende etages maar de ruines wijzen niet op het bestaan van fraaie bouwwerken of paleizen. Slechts de toegangspoort maakt enige indruk door de gebeeldhouwde leeuwen boven de ingang, waardoor het de naam Leeuwenpoort heeft.

Maar voor de oplettende bezoeker is dit complex omgeven met een waas van geheimzinnigheid, want er zijn merkwaardige dingen te zien die zich nauwelijks laten verklaren. Bijvoorbeeld, de bergwand vóór de Leeuwenpoort bevat grote blokken steen waarin veel keihard grind voorkomt, doorgesneden en gepolijst alsof het een pakje boter betreft. De grote muur rechts van de Leeuwenpoort bestaat uit diverse delen met polygone stenen, alsof er verschillende architecten hun gang hebben mogen gaan (Deel-I, H.3)

naar Mysterie                        naar HOME                        naar boven

Op de oostkust van Peru, 370 km ten zuiden van Lima, nabij het stadje Nasca (Nazca) ligt een woestijnachtig gebied. Het is een kalksteenplateau dat bezaaid is met gruis en kleine stenen. In vroeger tijden zijn hier lijnen en vlakken uitgezet door simpelweg het oppervlaktemateriaal te verwijderen zodat de gele ondergrond vrijkwam. De lijnen zijn tientallen kilometers lang, en gaan kaarsrecht door het landschap heen, ongeacht obstakels zoals oude rivierbeddingen en heuvels. Ook zijn er op deze wijze reusachtige tekeningen van dieren vrijgemaakt. Het merkwaardige is dat deze lijnen en tekeningen zo groot zijn dat ze alleen maar vanuit de lucht te herkennen zijn.

Sommige van deze lijnen komen op één punt bijeen. Meestal bevindt zich daar een put, die vermoedelijk met andere putten is verbonden door ondergrondse gangen. Behalve lijnen zijn er ook trapeziumvormige vlakken die lijken te suggereren dat dit ooit een landingsbanen voor vliegtuigen waren. Een enkele eindigt op een speciaal daartoe afgevlakte heuvel.

Archeologen brengen deze merkwaardige lijnen in verband met de Nasca cultuur, maar een overtuigend bewijs wie deze patronen heeft aangebracht en waarom, is er nog niet.

naar Mysterie                        naar HOME                        naar boven

Hoog op een vooruitstekende rots bij het dorpje Ollantaytambo in Peru bevindt zich een mysterieuze tempel- of fortcomplex. Het bestaat uit een aantal oplopende terrassen waarlangs het opgaand pad loopt dat toegang geeft tot het hoogste gedeelte. Er zijn een groot aantal huizen of vertrekken die opgetrokken zijn uit ruwe brokken steen. Daarnaast treffen we een aantal merkwaardige constructies aan. Ten eerste een lange muur langs het toegangspad dat bestaat uit de fraaist vormgegeven stenen van Zuid-Amerika: alsof het bestaat uit gepolijst staal. Aan het eind hiervan bevindt zich een perfecte poort die leidt tot een vreemde, rommelige plaats erboven: grote blokken die verstrooid liggen alsof de bouw nooit is afgemaakt, of wellicht door een aardbeving verwoest is. Temidden hiervan staat een ongeveer 3 meter hoge muur van ongeveer 7 meter lengte die bestaat uit een vijftal megalieten. Deze vreemde muur lijkt geen andere doel te dienen dan te imponeren. Er wordt beweerd dat de stenen van deze muur uit de bergen aan de andere kant van het dal gehaald zijn maar er is geen bewijs voor deze stelling (Deel-II, H.11).



naar Mysterie                        naar HOME                        naar boven

De Olmeken is een mysterieus volk. Verscholen in de mist van de geschiedenis schijnen ze ons toe als ‘het moedervolk’ van de stammen in Mexico. Wie ze waren, welke taal ze gebruikten en waarheen ze verdwenen is onbekend. De leefden in de periode 1500 – 400 v. Chr. in de laaglanden aan de Golf van Mexico, ongeveer halverwege de oostelijke kustlijn.

Dit mysterieuze volk heeft een aantal enorme stenen hoofden nagelaten, waardoor het nu beroemd is. Er zijn ongeveer 17 hoofden opgegraven, en geen twee koppen zijn gelijk. Allemaal lijken ze een Afrikaans persoon voor te stellen, en allen hebben een helm op, of hebben een helmachtig kapsel.

De afmeting van de hoofden loopt uiteen van 1,5 meter tot 3,4 meter en ze wegen tientallen tonnen. Ze zijn gemaakt van hard vulkanisch basalt.

De Afrikaanse afkomst is natuurlijk te controversieel voor de doorsnee archeoloog, maar is er wel een andere verklaring mogelijk? Is het werkelijk zo onmogelijk dat Afrikanen aanwezig waren in dit deel van de wereld en zo’n belangrijke rol speelden dat zulke grote beelden werden vervaardigd om hen te eren?

Sommige hoofden hebben een dus danige oppervlaktestructuur dat beeldhouwen niet de voor de hand liggende methode is. Als het geen basalt was zou men eerder geneigd zijn om te aanvaarden dat deze hoofden gemaakt zijn met een boetseer- of giettechniek, waarna het materiaal is uitgehard. (Deel-III, H.13)

naar Mysterie                        naar HOME                        naar boven

De Osirion Tempel is een vreemd gebouw dat langs de tempel van farao Seti I in Abydos, Suhag, 45 km ten noorden van Luxor in Egypte staat. Het is in 1902 ontdekt door Petrie en Murray. Het gebouw is enkele meters lager geplaatst dan de tempel van Seti I. De constructie is vreemd omdat het een afwijkende stijl heeft, uit enorme blokken graniet bestaat waarvan sommigen meer dan 100 ton wegen. Het oppervlak van deze stenen zijn ‘gepolijst glad’ en lijken te zijn vervaardigd met ‘machinenauwkeurigheid’. Er zijn geen inscripties in deze blokken, behalve enkele ruwe tekens die in latere tijden moeten zijn toegevoegd.

Toen de tempel ontdekt werd was het volledig gevuld met woestijnzand. Tegenwoordig staat de fundering beneden het grondwaterpeil dat de stenen nu aantast vanwege het zout dat in de grond aanwezig is.

De mysterieuze architectuur, de grote granieten blokken, de extreme gladde oppervlakken en de afwezigheid van tekens of tekeningen doet de vraag stellen wie dit ooit gebouwd heeft.

De grote tempel van Seti I ervóór bevat de beroemde wandsculptuur met de koningslijst. Ook bevindt zich hier de balk met hiëroglyfen die aan vliegtuigen en helikopters doen denken.

naar Mysterie                        naar HOME                        naar boven

Paaseiland, of Rapa Nui zoals dat in de lokale taal genoemd wordt, of Isla de Pascua in het Spaans, is een eiland in de Grote Oceaan dat bij Chili hoort, en bewoond is sinds 400 n.Chr. Het ligt op 3600 km ten westen van Chili en is een van de meest geïsoleerde bewoonde eilanden ter wereld. Het werd naar Pasen vernoemd omdat het op Paaszondag in 1722 door de Nederlander Jacob roggeveen was ontdekt.
Paaseiland lijkt niet op de andere Polynesische eilanden. Flora en fauna zijn zo armzalig dat het onmogelijk lijkt dat hier ooit een beschaving gebloeid heeft. Toch staan er ongeveer 900 beelden en 240 ahu’s, ceremoniële platforms waarop ooit beelden stonden. Veel beelden zijn in de grond verzonken alsof een enorme aardverschuiving hen bedolven heeft.
Thor Heyerdahl, die het eiland in 1947 met een balsa rietboot bezocht om te bewijzen dat de bewoners oorspronkelijk uit Zuid Amerika kwamen (recentelijk heeft de genetica aangetoond dat het thuisland van de Polynesiërs in Azie ligt), heeft aangetoond dat de beelden (gemiddeld 5 meter lang en 15 ton zwaar) uit het gesteente van de vulkaan Rano Raraku gehakt zijn, en dat harde stenen hamers werden gebruikt (ref. Heyerdahl)

De beelden lijken allen naar een punt aan de horizon te kijken alsof zo op iets of iemand staan te wachten. Een ander mysterie is het Ahu Vinapu platform, dat het enige platform is dat gemaakt is van precies passende stenen, net zoals de Inca gebouwen in Zuid Amerika en piramiden in Egypte. Het is moeilijk te geloven dat de Paaseilanders dezelfde uitzonderlijke steentechnologie hadden uitgevonden als deze oude beschavingen.

naar Mysterie                        naar HOME                        naar boven

Pisac is een mysterieuze plaats, 20 kilometer ten noordoosten van Cusco in Peru, en alleen bereikbaar na een stevige wandeling door ruig gebergte. Het bestaat uit een aantal high-tech stenen bouwwerken en ligt op de uitloper van een berg, en net zoals bij Machu Picchu, kijkt er een hoger heuvelspits op uit.

De bouwwerken bestaan uit naadloos aaneensluitende grote stenen, vaak min of meer rechthoekig, maar veelal ook polygoon. Net zoals in Machu Picchu is er hier een zogenaamde Zonnetempel: een muur van perfect aaneensluitende stenen die een merkwaardige rots half omsluit. Wat is er zo bijzonder aan die rots dat daar zo’n speciale muur omheen gebouwd moest worden.

Ook treffen we er een Intihuatana aan, alleen nu niet hoog op een heuvel maar gewoon op de grond. Is een Intihuatana dan helemaal geen ‘heilig’ of ‘astronomisch’ construct?

De technieken die werden toegepast zijn ware voorbeelden van ‘high-tech’: naadloos gevoegde muren, rechte uitsneden, boetseren met hard gesteente en ‘sneeuwscheppen’ in hard gesteente (Deel-II, H.11 en Deel-IV, H.4)

naar Mysterie                        naar HOME                        naar boven

In een dun bevolkt hoogland in Bolivia, ten zuiden van het Titicacameer, bevindt zich nabij het beroemde Tiahuanacu, een mysterieus tempelcomplex, Puma Punku. Het is, net als Tiahuanacu, ernstig vervallen als gevolg van aardbevingen en menselijk vandalisme. In Puma Punku is voor de doorsnee toerist niets interessant te zien; het is slechts een verzameling van grote steenblokken. Maar deze hard stenenblokken vertellen een merkwaardig verhaal: de specifieke vormen kunnen alleen met geavanceerde technieken zoals frezen, boren en beton gieten tot stand gebracht worden. Wetenschappelijke onderzoekers zoals prof. Kolata staan stomverbaasd en hebben hier geen verklaring voor. De steenblokken zijn vermoedelijk het restant van een groot, en architectonisch geavanceerd bouwwerk. Er zijn technische constructies toegepast die door architecten zoals Protzen en Nair als uiterst geavanceerd bestempeld worden (Deel-II, H.12)

naar Mysterie                        naar HOME                     naar boven

Nabij Sacsayhuaman bij Cusco in Peru bevindt zich de merkwaardige rotsformatie Quenko. In een glooiend landschap begroeid met gras bevinden zich een aantal hard stenen rotsformaties. Enkele ervan zijn op een uiterst merkwaardige manier bewerkt, alsof iemand met een sneeuwschep uitsparingen gemaakt heeft. Hoe men dit ooit gemaakt heeft is een raadsel. Onder de rotsformatie bevindt zich een zeer merkwaardige smalle ruimte, uitgehakt uit de rotsformatie. Hierin bevindt zich een vreemde uitsparing die op een troon lijkt maar er is nauwelijks ruimte om erop plaats te nemen.

De grote vraag is dan ook wie ooit deze merkwaardige formatie gemaakt heeft, en vooral hoe (Deel-II, H.11)

naar Mysterie                        naar HOME                          naar boven

La Roche-aux-Fées is een gigantisch hunebed (in de gemeente Essé tussen Vitré en Châteaubriant in Bretagne in Frankrijk. Het ligt op een heuvel en bestaat uit 28 staanders en 8 dakplaten met een gewicht tussen de 20 en 45 ton elk. Het bouwwerk is 19,5 meter lang en van het noordnoordwesten naar het zuidzuidoosten gericht, het is gericht op zonsopkomst tijdens de winterzonnewende. Men vermoedt dat het bouwwerk oorspronkelijk was afgedekt door een grafheuvel (Deel-III, H.3).

naar Mysterie                        naar HOME                          naar boven

In het noorden van Engeland, in het plaatsje Rudston ten oosten van York, staat de grootste megaliet van heel Groot-Brittannië. Waar hij vandaan komt en hoe oud die is, is niets bekend, maar het feit dat er ooit een kerk pal ernaast gebouwd is geeft wel aan dat deze plek altijd al een heilige plek was. De dichtstbijzijnde mogelijke steengroeve is 15 km verderop. De monoliet is bijna 10 meter lang, weegt zeker 40 ton en is aan de bovenzijde met een loden plaats afgeschermd om verdere erosie te voorkomen.

naar Mysterie                        naar HOME                          naar boven

Sacsayhuaman ligt bovenop de heuvels ten noordwesten van Cusco in Peru. Het meest opvallende is de lange megalithische muur die tegen een heuvel is gebouwd. Het heeft in zigzag vorm en bestaat uit enorme stenen, sommige wel 3 meter hoog die, ongeacht hun vorm, precies tegen elkaar aan passen. De muur bestaat uit drie etages en lijkt daarom om op een vesting maar dat is het niet: als verdedigingswerk is het voor een belager geen enkele belemmering. Bovenop de heuvel bevindingen zich restanten van bouwwerken waarvan het ronde fundament het meest opvallende is. Deze megalithische muur is neergezet alsof het de bouwers geen enkele moeite kostte om die gigantische stenen te modelleren en tegen elkaar te plaatsen. Wie waren die (prehistorische) ingenieurs? (Deel-II, H.11 en Deel-IV, H. 4 en 5)

naar Mysterie                        naar HOME                          naar boven

Het Serapeum nabij de piramide van Djoser in Sakkara is een van de meest mysterieuze plaatsen ter wereld. Het is een soort ondergrondse atoombunker, ontdekt door Auguste Mariette in 1851, honderden meters lang en heeft 24 grote zijkamers. In deze zijniches staan enorme sarcofagen. Ze meten ongeveer +/- 4 x 3.4 x 2.3 meter, zijn uit één enkele blok steen uitgehakt en wegen tussen de 60 en 80 ton, terwijl de deksel ongeveer 20 ton weegt. Men denkt dat in deze sarcofagen heilige stieren begraven waren maar er is nog nooit een stier in zo’n sarcofaag aangetroffen. Afgezien of dat deze sarcofagen wel of niet dienden als laatste rustplaats voor heilige stieren, is het een mysterie hoe men ooit in staat was deze monsterlijke dingen te fabriceren en te transporteren.

De afmetingen zijn zo groot en de gladheid zo extreem   dat zelfs tegenwoordig er eigenlijk geen machines op de wereld bestaan die zulke grote blokken uit een berg kunnen hakken, het kunnen uithollen met scherpe hoeken en de binnen- en buitenwanden tot zo een verbazingwekkende gladheid kunnen polijsten.

Deze precisie, in combinatie met de gigantische afmetingen, gaat ons begrip te boven. Machines om dit na te maken bestaat momenteel niet, en het zou een fortuin kosten om zulke machines te bouwen – het lijkt volstrekte waanzin. Extreme high-tech precisie steenhouwtechniek, boor en polijsttechniek werd hier in de oudheid toegepast. Wie waren die prehistorische ingenieurs, hoe deden ze dit, en waarom? (Deel-III, H.17)

naar Mysterie                        naar HOME                    naar boven

Sete Cidades is een vreemde plaats. Als het in Europa of de VS had gelegen was het beroemd geweest en zou het veel bezoekers trekken. Maar omdat het in de binnenlanden van Brazilië ligt, in de buurt van het stadje Piri-Piri, is het niet zo bekend. Het gebied is een bebost gebied, maar het is geen oerwoud. Je kan het alleen met de auto bereiken. De weg ernaartoe is vaak slecht vanwege veelvoorkomende zware regenval. Als je er eenmaal bent zullen plaatselijke bewoners je aanbevelen onder hun begeleiding verder te gaan want het gebied is uitgestrekt en de dingen die je wil zien liggen ver uiteen.

Sete Cidades is Portugees voor “zeven steden”, maar verwacht niet hier steden aan te treffen, zelfs geen ruines. Er zijn zeven plekken die zo bijzonder zijn dat iemand het ooit nodig vond deze als ‘stad’ aan te duiden. In deze ‘Cidades’ staan merkwaardige constructies: er is nog steeds een stevig debat gaande tussen ‘traditionele wetenschappers’ en ‘grensverleggende onderzoekers’ of dat deze constructies een speling van de natuur zijn, of dat ze door mensenhand zijn gevormd.
Het meest bijzondere zijn de zandsteenconstructies die op een olifant, reps. een schildpad lijken. Een andere, vreemd gevormde heuvel bevat eruitstekende buizen, en de huid van enkele van de op dieren lijkende heuvels is zo vreemd dat een natuurlijke oorzaak uitgesloten lijkt.
Vanuit een traditioneel standpunt is de verklaring simpel: In de loop der tijden hebben de zandstenen heuvels te lijden gehad van allerlei weersinvloeden waardoor de vreemde vormen zijn ontstaan. Het kan louter toeval zijn, bijvoorbeeld veroorzaakt door een of ander catastrofale gebeurtenis waardoor enorme water massa’s het gebied gevormd hebben.

Argumenten ten gunste van een andere uitleg liggen in het feit dat er teveel vreemde constructies liggen, van uiteenlopende vorm, in een beperkt gebied. Bovendien zijn er ingegraveerde vreemde tekens gevonden in een van de Cidades wat wijst op bewoning in de prehistorie. (Deel-II, H.6).

naar Mysterie                        naar HOME                          naar boven

De Sfinx van Gizeh is het grootste uitgehouwen beeld ter wereld, en tevens het oudste. Het is 57 meter lang, ongeveer 6 a 8 meter breed en bijna twintig meter hoog. Het is gemaakt door het verwijderen van het kalksteen rondom waardoor hij in een kuil ligt. Het hoofd bestaat uit het hardere kalksteen dan de lagen van het lichaam. Het hoofd met de nemes heeft een te kleine omvang in vergelijk met het hoofdmassief hetgeen doet vermoeden dat dit een latere modellering is van een oorspronkelijk grote (leeuwen)kop.

Maar de grote vraag is, hoe werd die sfinx gemaakt? De voorbij wandelende toerist denkt dan, gewoon hakken en breken, lang en geduldig. Maar is dat wel zo? Dat hakken en breken heeft volgens de algemene opvatting minstens zo’n 4500 jaar geleden plaats gevonden, een tijd waarin bronzen en ijzeren gereedschappen nog niet waren uitgevonden. Probeer maar eens met een koperen beitel en stenen hamer kalksteen te bewerken dan kom je er al vlug achter dat na een paar slagen die beitel onbruikbaar is en je terug moet naar de smederij om opnieuw aangescherpt te worden. Bedenk maar eens wat een gigantische operatie dát wordt. (Deel-I, H.10, Deel-III, H.10 en 11)

naar Mysterie                        naar HOME                          naar boven

Stonehenge is een megalithisch monument in de buurt van Amesbury, ongeveer 13 km ten Noorden van Salisbury in het zuiden van Engeland. Het bestaat uit een aantal vrijstaande megalieten die samen een cirkel vormen. Bovenop deze stenen liggen lateien die de pilaren onderling verbinden. Deze constructie wordt omgeven door een cirkelvormige aarden wal en een gracht met een diameter van ongeveer 110 meter. Er is een aan de noordzijde, en een aan de zuidzijde. De staande steende zijn ongeveer 4 meter hoog, 2 meter breed en 1 meter dik, en wegen 25 ton. Voor een volledige cirkel zouden er 74 stenen nodig geweest zijn, maar nu ontbreken er een aantal, of ze zijn er nooit geweest. De lateien zijn ongeveer 3.2 meter lang, 1 meter breed en 0.8 meter dik.

Volgens de archeologie is het bouwwerk in verschillende fasen opgericht tussen 3100 v. Chr. en 2000 v. Chr., maar het oudste overblijfsel dateert uit 8000 v. Chr.

Het doel van deze mysterieuze plaats is onbekend. Men vermoedt dat het een religieuze of astronomische toepassing heeft maar wie waren dan de mensen die de enorme inspanning konden leveren om dit te bouwen? Het is zeker dat de stenen niet uit de onmiddellijke omgeving kwamen. Sommige stenen komen vermoedelijk uit Wales op een afstand van 250 km. het is onduidelijk hoe men in vroeger tijden een dergelijke taak kon uitvoeren zonder geschikte hulpmiddelen.

naar Mysterie                        naar HOME                          naar boven

Op veel plaatsen in Schotland, Ierland en Bretagne liggen ruïnes van forten. Deze zijn met grof geweld verwoest en wel zodanig dat de stenen gesmolten zijn en aan elkaar gesinterd. Maar om harde steen te smelten is een uitzonderlijk hoge temperatuur nodig, iets wat alleen in een speciale oven tot stand kan worden gebracht maar niet in open lucht, of het zou moeten gaan om een atoomexplosie. De wetenschap probeert al honderd jaar lang dit mysterie te verklaren maar tot nu toe zonder overtuigend resultaat. Mogen we dan waarde hechten aan de lokale legenden die verhalen dat destijds almachtige goden elkaar over grote afstanden belaagden met supermachtige wapens? Behalve Tap O’Noth zijn er in Schotland, Ierland en Bretagne nog tientallen andere ‘verglaasde forten’. (Deel-II, H.6; Deel-III, H.6)

naar Mysterie                        naar HOME                          naar boven

De Tarxien tempel bevindt zich op het hoofdeiland Malta en ligt in de buurt van het ondergrondse tempelcomplex, het Hypogeum Hal Saflini. Net zoals bij de andere tempels van Malta, Ggantija, Mnajdra en Hagar Qim is de vraag of dat deze ‘tempel’ als vereringplaats heeft dienst gedaan of dat het een ander doel diende.

De architectuur is karakteristiek voor Malta: een vorm die doet denken aan een klaverblad met muren die uit twee parallelle muren bestaan op een afstand van 2 meter. De ruimte tussen de twee muren is opgevuld met stenen en zand. Zo is het een stevige muur die er al verscheidene millennia staat. De lengte – breedte verhouding is ruwweg 40 bij 30 meter en sommige van de megalithische blokken zijn meer dan 6 meter hoog.

Het is onduidelijk of dat er ooit een dak bovenop zat. De muren schijnen er niet voor gemaakt te zijn om megalithische dakplaten te dragen.

Tussen 1910 en 1920 is deze tempel opgegraven. De tempel wordt in het tijdsbestek 3600 v. Chr, - 3000 v. Chr. gedateerd maar deze data zijn nooit wetenschappelijk vastgesteld.

Er zijn veel vraagstekens. Waarom is deze tempel hier, op een eiland, ver van de bewoonde wereld? Of was het eiland in de oudheid helemaal geen eiland, maar verbonden met het vaste land? En wie heeft de enorme stenen uitgehakt en getransporteerd? De trap naar de troon doet erg denken aan de trap in het onderzeese Yonaguni (Deel-II, H.2)

naar Mysterie                        naar HOME                          naar boven

Het Teotihuacan complex, de ‘Stad van de Goden’, is het meest beroemde piramide complex van Mexico. De stad ligt nabij Mexico city, en stamt van enkele honderden jaren voor Christus. De grote piramiden, de piramide van de Zon en de piramide van de Maan zouden in de eerste eeuw na Christus gebouwd zijn.

Onder beide piramiden lopen tunnels maar hun functie is onduidelijk.

Voor de bouw van de piramiden en tempels zijn gigantische hoeveelheden steen en pleister gebruikt, hetgeen wijst op uitzonderlijke productietechnische en logistieke vaardigheden. Het pleister en cement is nu nog steeds van goede kwaliteit. Het is dan ook de vraag waarom met deze techniek geen huizen voor de gewone mensen zijn gebouwd, noch viaducten, bruggen of wegen. De bouw van zo’n piramide duurde tientallen jaren, en dus moet men in staat geweest zijn bouwplannen lang vooruit te maken en uit te voeren. Het is onbekend wie of welk volk deze piramiden gebouwd hebben. Wie waren dan deze bijzonder begaafde ingenieurs die wel deze imposante bouwwerken oprichtten maar geen moeite deden het leven van de gewone mens te vergemakkelijken?

Tot 1905 lag de Piramide van de Zon bedolven onder een 4 meter dikke laag zand. Deze laag was er met opzet opgebracht alvorens het complex voorgoed verlaten werd. De reden hiervan blijft vooralsnog een mysterie. In de jaren na 1905 is de laag zand verwijderd - waarbij een dikke laag mica boven in de piramide werd ontdekt. Die laag werd uitgegraven en verkocht (Deel-III, H.7)

naar Mysterie                        naar HOME                          naar boven

Eenzaam en verlaten ligt Tiahuanaco op de kale hoogvlakte van Bolivia. Een van de meest mysterieuze plaatsen op Aarde.  Het is ernstig vervallen als gevolg van aardbevingen en menselijk vandalisme. In dit gebied treffen we het volgende aan: een Akapana-piramide, overblijfselen van tempels en hoven, zoals de Kalasasaya, muren en de beroemde Zonnepoort. Recente restauratie geven nu mogelijkerwijs een indruk van hoe het er ooit uitzag maar maskeren in feite het oorspronkelijke bouwwerk. De gebouwen werden in verschillende perioden gebouwd. Dateringstechnieken gebaseerd op de C14 methode vertellen ons dat het gebied in de eerste eeuwen van onze jaartelling bewoond werd. Anderzijds, op basis van dezelfde astronomische analyse als waarmee Stonehenge gekarakteriseerd werd bewijst dat Tiahuanaco 17000 jaar oud is, waarmee dit het oudste bouwwerk ter wereld zou zijn.

In Tiahuanacu is extreem geavanceerde steentechnologie toegepast. Wetenschappers staat stom verbaasd bij het aanzien van dit ‘buitensporig ontwerp’ zoals ze dat noemen. Water stroomde in de Akapana-piramide op een bijzondere manier van het ene niveau naar het andere door deze stenen buizen. In plaats van aan een bepaald technisch nut te denken – zoals  een industrieel proces om water op een bepaalde manier te behandelen – zet de wetenschap deze piramide neer als een heilig schaalmodel voor de indrukwekkende bergen waar bergbeekjes van de ene rots naar de nadere lopen. (Wat een fantasie!). De mythologie vertelt dat hier ooit de mens geschapen werd door 'goden'. Het is bijna zeker dat het gewone mensen niet toegestaan was het gebied binnen te gaan, of er tenminste niet te wonen: er zijn geen overblijfselen van woonruimten gevonden. Alles wijst erop dat ‘wezens’ hier aan het werk waren die niet wilden dat gewone mensen in de weg liepen… (Deel-II, H.11 en 12)

naar Mysterie                        naar HOME                          naar boven

In de binnenlanden van Laos bevindt zich een mysterieuze vlakte. Het is bezaaid met grote kruiken die uit massief steen zijn gehakt. De grootte varieert van een tot enkele meters. Er iets niets waaruit kan worden afgeleid waar deze kruiken vandaan komen of door wie ze gemaakt zijn. Er wordt beweerd dat de kruiken zo zijn gepositioneerd dat sterrenbeelden worden nagebootst. De dichtstbijzijnde steengroeve waar deze kruiken uitgehakt zouden kunnen zijn bevindt zich op 80 km afstand (Deel-III, H.16)

naar Mysterie                        naar HOME                          naar boven

Een van de meest verbazingwekkende structuren is Yonaguni. Een vreemde onderwater zigzag structuur. Yonaguni is een Japans eiland nabij Okinawa en Taiwan. In het midden van de negentiger jaren werd deze structuur door de duiker Kihachiro Aratake ontdekt in het heldere, maar erg wilde water voor de kust van Yonaguni.

Het is een 5-laags platform dat in de rotsbodem is uitgehakt. Het heeft strakke vlakken en exact vormgegeven hoeken. Het is ongeveer 200 meter breed en 35 meter hoog. Daar het ongeveer 30 meter onder de zeespiegel ligt is het zeker 10000 jaar oud vanwege het feit dat in de ijstijd het zeewater veel lager lag dan nu.

Dit betekent dat deze structuur een van de oudste bouwwerken is in de wereld, tezamen met de Sfinx in Egypte en Tiahuanacu in Bolivia.

Waar het voor diende is onbekend.

Stel je voor dat deze structuur op de kust van Japan zou staan, lang geleden. Met zijn verschillende platforms, de vreemde vormen en zijn enorme afmeting, moet het enorme indruk hebben gemaakt op elke bezoeker.

Het is moeilijk om het bouwwerk te onderzoeken vanwege de sterke zeestroming. Daardoor zijn er nog talloze vragen door onderwaterarcheologen te beantwoorden.

De trap aan het eind van de smalle gang doet erg denken aan de trap in Tarxien die leidt naar een troon.

naar Mysterie                        naar HOME                          naar boven

Het is pas sinds kort in het westen bekend dat er in China een groot aantal piramiden bestaan. In een gebied (~ 340 23’N, 1080 42’E) ter grootte van 62 km bij 12 km, ten noorden van de stad Xian, bevinden zich een 25-tal piramiden. De grootste hiervan bevindt zich nabij het beroemde ‘Terracota Leger’ (340 22’ 53.07”N,1090 15’ 14.49”E) en is met een basis van 350 x 370 m beduidend groter (maar wel lager) dan de Grote Piramide in Egypte, maar toch nog kleiner dan de grootste piramide ter wereld, de Cholula piramide in Mexico die een basis heeft van 450 x 450 m.

Het bestaan van piramiden in China werd pas tijdens de Tweede Wereld oorlog ontdekt door de Amerikaanse piloot Gaussmann. De piramiden lijken allen te zijn gebouwd met zand. En vrijwel alle piramiden hebben een afgeplatte top. Ze hebben uiteenlopende afmetingen, en sommige zijn rond (34 19’ 13.93”N, 108 35’ 37.94”). Veel piramiden dienden als grafmonument."

naar Mysterie                        naar HOME                          naar boven